Ulga na badania i rozwój została wprowadzona do polskiego systemu podatkowego z dniem 1 stycznia 2016 r. i zastąpiła obowiązującą od dekady ulgę z tytułu nabycia nowych technologii. Jej zasadniczym celem było stworzenie rozwiązań prawnych prowadzących do wzrostu konkurencyjności rodzimej gospodarki przez zwiększenie poziomu innowacyjności pojedynczych przedsiębiorstw. Jednakże obowiązujące regulacje, z uwagi na istotne wady ich konstrukcji prawnej, nie zapewniły możliwości realizacji powyższego celu w oczekiwanym stopniu [Ofiarski, 2013, s. 169–185; Zieliński, 2014, s. 641–649]. Celem niniejszego opracowania jest przedstawienie konstrukcji normatywnej ulgi badawczo-rozwojowej oraz podjęcie próby jej oceny z punktu widzenia celu, jaki ma ona realizować, a także sformułowanie postulatów de lege ferenda.