Wstęp: Schorzenia dolnego odcinka kręgosłupa stanowią przyczynę ograniczeń w różnych sferach życia człowieka. Celem pracy była ocena wpływu terapii uzdrowiskowej na sprawność funkcjonalną osób z dyskopatią lędźwiową na tle grupy porównawczej. Materiał i metody: Trzykrotnym badaniem objęto 360 osób w wieku 50-60 lat z dyskopatią lędźwiową, w tym 180 pensjonariuszy Sanatorium Uzdrowiskowego „Piast” w Iwoniczu-Zdroju (grupa badana) i 180 pacjentów ambulatoryjnych Niepublicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej REH-MED w Jaśle (grupa kontrolna). Narzędzie badawcze stanowił wskaźnik sprawności w bólach dolnej części kręgosłupa − ODI. Do analiz wykorzystano testy: ANOVA Friedmana, Wilcoxona i U Manna-Whitneya. Wyniki: W badaniu przeprowadzonym 3 miesiące od zakończenia terapii u pacjentów uzdrowiskowych dolegliwości bólowe znacznie rzadziej utrudniały sen (p=0,001) i lokomocję (p=0,045) w porównaniu do grupy ambulatoryjnej. Po terapii osoby z grupy badanej wyżej oceniały możliwość prowadzenia życia towarzyskiego (p=0,037), a efekt utrzymywał się na niezmiennym poziomie 3 miesiące od jej zakończenia (p=0,505). Wnioski: Stosowanie zabiegów wykorzystujących surowce naturalne podnosi efektywność terapii ukierunkowanej na poprawę funkcjonowania osób z dyskopatią lędźwiową w życiu codziennym. Odległy efekt terapii uzdrowiskowej jest szczególnie widoczny w poprawie lokomocji i snu, a także w sferze życia towarzyskiego.