WSTĘP: Oszacowanie częstości nawrotów zakrzepowo-zatorowych u pacjentów z zakrzepicą żył głębokich (eng. deep vein thrombosis - DVT) w trakcie wstępnego i długoterminowego leczenia przeciwzakrzepowego oraz po jego zakończeniu. MATERIAŁ I METODY: Przebadano i leczono 98 pacjentów z zakrzepicą żył głębokich w różnych lokalizacjach. Pacjentów obserwowano podczas leczenia przeciwzakrzepowego (n = 98) i po jego wykonaniu (n = 76) przez okres od 7 do 120 miesięcy. W zależności od schematu leczenia przeciwzakrzepowego pacjentów podzielono na trzy grupy: pierwsza grupa (n = 32) otrzymała warfarynę, druga grupa (n = 34) - rywaroksaban, trzecia (n = 32) - eteksylan dabigatranu. WYNIKI: Pod względem początkowej i długotrwałej terapii przeciwzakrzepowej, niezależnie od wyboru schematów leczenia, nie zaobserwowano nawrotów DVT lub przypadków zatorowości płucnej. Po leczeniu w pierwszym roku nawrót DVT był częstszy u pacjentów ze wszystkich grup. U pacjentów w pierwszej grupie ich częstość wynosiła 15,38±7,08%, w drugiej grupie - 8,7±5,88%, w trzeciej - 3,7±3,63%, co nie różniło się istotnie (p = 0,33). Ogólnie rzecz biorąc, ogólny okres obserwacji wykazał, że odsetek nawrotów u pacjentów z pierwszej grupy wynosił 10 przypadków, 4 przypadki w drugiej grupie i trzy przypadki w trzeciej grupie (p <0,05). Nie stwierdzono istotnej różnicy w częstości nawrotów zakrzepicy między pacjentami przyjmującymi rywaroksaban i eteksylan dabigatranu, podczas gdy istniała znacząca różnica między pierwszą a trzecią grupą (p <0,05). WNIOSKI: Długoterminowe leczenie przeciwzakrzepowe warfaryną jest najmniej przewidywalne, jeśli chodzi o ryzyko nawrotu DVT (p <0,05), gdy stosowanie rywaroksabanu i eteksylanu dabigatranu nie wykazało istotnych różnic w częstości nawrotów DVT. Pacjenci z prowokującymi uporczywymi czynnikami ryzyka wymagają ciągłej terapii przeciwzakrzepowej przez czas nieokreślony lub do momentu wyeliminowania tego czynnika ryzyka.